De keerzijde van de coronamedaille

Inmiddels is het april en we zitten nog midden in de coronacrisis. Ik weet niet hoe jullie het ervaren, maar ik kijk sinds een paar dagen wat minder op nieuwssites en vermijd de coronaprogramma’s op tv. Niet dat ik de realiteit wil ontkennen, maar de hele dag negatieve berichtgeving over corona doet toch iets met mijn stemming. En hoewel het natuurlijk primair veel pijn, verdriet en zorgen veroorzaakt, heeft de coronamedaille ook een positieve zijde – en die wil ik graag met jullie delen.

Het zijn de kleine dingen die het doen

In mijn privéomgeving zie ik heel mooi dat de mensen weer ‘mens’ worden. Men heeft wat voor elkaar over, er is meer zorg voor de ander. Bovendien worden we voor mijn gevoel weer blij van heel simpele dingen als ’ik heb alle boodschappen in huis’, ‘wat geniet ik van mijn tuin’ en bovenal ‘wat ben ik blij dat ik gezond ben’. Al die kleine dingen die zo vanzelfsprekend leken, krijgen nu weer meer waarde en waardering.

Aandacht voor mens en milieu

Onze wereld wordt kleiner en dat is niet alleen maar negatief. Mijn vrouw heeft bij een lokale boer groente gekocht in plaats van bij de supermarkt die zijn groenten laat invliegen uit ‘Verweggistan’.  Zo steunen we, hoe kleinschalig ook, lokale ondernemers, en nog met contactloos betalen ook. Prachtig toch?

Daarnaast laat de coronacrisis zien wat we het milieu aandoen. Het is opvallend hoe schoon de lucht is. Een nare ontwikkeling voor alle (zakelijke) transport die hieronder lijden natuurlijk, maar denk je eens in hoeveel baat natuur en milieu hebben bij al die opgeschorte ‘luxereisjes’ en bezoeken. Ik hecht waarde aan beide, maar de huidige situatie zorgt er wel voor dat ik alle uitstapjes kritischer afweeg. Iets wat van mij ook na de coronacrisis mag voortbestaan.

Collegialiteit en saamhorigheid

Als ik binnen Pondres kijk, dan zie ik heel veel collegialiteit. Het familiegevoel wordt sterker; we knokken met zijn allen voor Pondres en onze klanten. Omdat het onze boterham is, maar ook omdat de professionele trots en saamhorigheid als nooit tevoren naar boven komen. Ik ben trots op onze collega’s, die dag en nacht klaarstaan voor Pondres en elkaar, ondanks de soms lastige privésituatie.

Dat kan ik niet vaak genoeg vertellen, aan de collega’s zelf maar ook aan de rest van de wereld. En terwijl ik deze blog tik vanaf mijn werkkamer, ruik ik de warme appeltaart die mijn vrouw aan het bakken is. Iets wat ze normaal bij de bakker koopt, maar nu in eigen keuken staat te bereiden. Lekker kneuterig, maar het is zoals het vroeger was en vroeger was het (soms) toch echt beter …

Ik wens jullie een heel fijn weekend, blijf gezond en let op elkaar.